Brevet 200km Twisteden

28 februari staat mijn 1^e rit van 200km gepland. Dit keer een voor mij nog nieuwe startlokatie: ARA Niederrhein in Duitsland. De start is pas om 10 uur in de ochtend, dus ik vertrek ’s ochtends, na nog even heerlijk uitgeslapen te hebben richting Duitsland, voor mij krap een uurtje rijden. Daar aangekomen ga ik me eerst binnen melden. Wat een drukte in vergelijk met de ritten die ik in Nederland heb gereden! Er staan zo’n 150 randonneurs klaar voor de start, waaronder slechts 3 Nederlanders. Wel leuk om te zien dat er in Duitsland veel meer vrouwen mee fietsen. Jan van Osch staat er met een bak brevettenkaarten van 2014, ook voor mij ligt er nog een enveloppe met brevettenkaarten, die verzameling heb ik nu ook compleet.

Na het aanmelden ga ik rustig mijn fiets klaar maken. Ik vraag me af hoe de start zal verlopen, ik hoor iets over verschillende startgroepen, maar hoe dat gaat is me niet helemaal duidelijk. Als Michael in het Duits een toespraak heeft gehouden, gaat iedereen rustig naar de start. Ik vang wat gesprekken op over handschoenen, warme handschoenen en de paniek slaat bij mij toe. 10 minuten daarvoor had ik besloten mijn niet al te warme winterhandschoenen aan te trekken omdat die veel fijner zitten en het best redelijk weer zou worden (voor eind februari dan). Maar ik heb het ineens zo koud, ijskoude vingers en de verhalen over warm, warmer, warmst, maken me niet geruster. Het zou toch een graad of 8 worden? Geen zin om terug te wandelen naar de fiets, de eerste groep is al vertrokken. Ik zie dat Moni steeds 30 mensen aftelt die een nummertje op de startkaart krijgen en per groep vertrekken. Nu snap ik het systeem, na afloop kan aan de hand van het startgroepnummer evt de tijd gecorrigeerd worden. Ik zit in startgroep 3, het is bijna 10 over 10 als ik vertrek.

De eerste 77 km tot de eerste controlepost krijgen we wind tegen. Het waait best redelijk en mijn conditie is nog niet geweldig. Ik hang achterin de groep en dat bevalt me prima, na 5 minuten rijden we Nederland al in. Tempo is prima, zo rond de 27 km per uur. Even opletten dat ik niet achter groepjes afvallers blijf hangen en de grote groep kan volgen. Als ik dit vol houd tot in Thorn denk ik dat het best goed gaat. Iets over 1 uur bereiken we de eerste stempelpost bij de Pannenkoekenbakker. We worden hier netjes in het Duits te woord gestaan J. Samen met Jos en Tom (aangewaaide randonneur) drink ik even koffie en een krap half uurtje later zitten we weer op de fiets. Heerlijk met de wind in de rug waaien we langs het kanaal. Vorig jaar zei een ervaren randonneur dat meer mensen zich stuk rijden met de wind in de rug, dan met de wind tegen. Dus dat in gedachten, hou ik mijn tempo heerlijk ontspannen. In Asten slaat Tom af om thuis wielrennen op tv te gaan kijken en rij ik verder, soms met Jos, soms alleen.

Ik zit me te verheugen op een stop in Cuijk, ik heb zin in een warme kom soep. Dan bedenk ik me dat dat een saai controlepunt is bij een benzinepomp, niks lekkere soep! Ik besluit om kwart voor 4 lekker op een bankje in het bos neer te ploffen en mijn broodjes rustig op te eten. Een korte stop is welkom en het is leuk om de kleine groepjes randonneurs langs te zien fietsen. Met een krappe 10 minuten zit ik weer vol energie op de fiets. Rond 5 uur ben ik in Cuijk en ik hang even een kwartiertje bij de benzinepomp rond en verzamel energie voor het laatste stukje. Er zitten inmiddels alweer 155 km op.

Het laatste stukje valt niet mee, de wind staat uiteraard in de verkeerde richting, het ontspanne stuk wind in de rug zit er echt op. En ik krijg ruzie met mijn GPS en twijfel of ik wel goed rij. Er staat een pijltje in de GPS die de richting geeft, moet dus netjes naar boven wijzen, maar de pijl draait alle kanten op. Ik weet dat ik het laatste stuk de route van de heenweg raak en ik ben bang te ver door te rijden en weer opnieuw aan de 200km te beginnen. Ik heb geen idee op hoeveel km van het eindpunt dat punt zit. Dus ik stop, twijfel, zoom uit, stop opnieuw voor mijn lampje, het wordt snel donker, stop opnieuw voor de route. GPS was goed, achteraf blijkt er in de track te zijn gerommeld, de route loopt soms een stukje terug en dan weer verder, GPS was dus prima J, onzekerheid niet nodig. De zon gaat onder en het laatste stuk door Nationaal park Maasduinen is mooi. Even wennen om weer in het donker te fietsen. 19:10 uur ben ik weer terug in Twisteden, toptijd voor mij: 9 uur. Mijn hard verdiende kopje goulassoupe van Moni gegeten en toen weer rustig richting huis.

Die handschoenen… prima keuze, na het eerste stukje geen koude handen meer gehad. Het was heerlijk fietsweer, droog, zonnetje, beetje veel wind. Op naar de volgende 200km, waarschijnlijk 28 maart vanuit Zwolle.