Brevet 300km Zwolle 25-4-2015

Zaterdagochtend half 9 sta ik klaar voor de start van het 300km brevet in Zwolle. Een vlakke rit door het mooie Friesland. Zwolle is zeer geliefd bij de Velo-rijders en verder is mijn ervaring dat er hard gefietst wordt, niet helemaal mijn tempo dus.

Na de start merk ik al snel dat ik de voorste groep niet bij kan/wil houden. Ruim 30km per uur, dat red ik geen 300km. Dus ik laat me terugzakken. Er fietst weinig achter en ik rij in mijn eentje verder. Ik denk dat ik het niet erg vind om alleen te rijden, door alle drukte thuis zit er nog zoveel in mijn hoofd wat ik een plekje moet geven. Bovendien is de rit naar het noorden met een wind uit het zuidwesten geen straf. Ik probeer een rustig stabiel tempo te gaan rijden, rond de 27km/uur en met de wind mee wat harder. Het is mooi fietsen, af en toe wat kleurige bollenvelden, de fruitbomen mooi in bloei. Heel veel schapen en lammetjes. Mooie meertjes. Het eerste controlepunt zit op 97km, bij Terherne, het dorpje bekend van de Kameleon.

Ik stop neem een korte stop van 25 min om wat te drinken en te eten. Een rijgemiddelde van bijna 26km/uur, netjes. De regen is inmiddels redelijk gestopt, de eerste 100km waren nat! En die wind viel tegen, ik had gedacht daar meer profijt van te hebben.

Daarna door naar Holwerd, we moeten stempelen bij de bootterminal naar Ameland op 156 km.

Het rijdt nog steeds lekker. Het was gelukkig droog. In de rij tussen de mensen die een kaartje kopen voor de boot, haal ik mijn stempeltje. Daarna eet ik rustig op een bankje wat brood en een banaan. Af en toe kom ik onderweg wat andere randonneurs tegen, als ze een lekke band hebben, daarna rijden ze me weer hard voorbij. Groot is de achterhoede niet. Na een klein kwartiertje stap ik weer op de fiets. Het gaat nog steeds lekker.

Maar dan gaat het fout, mijn snelheid is er totaal uit. De volgende etappe naar Appelscha zit ik aan een gemiddelde van 19 km/uur. Ik denk dat na zo lang fietsen het toch zwaar wordt om alleen te rijden. Ik begin zelfs tegen mezelf te praten :). Misschien is een muziekje mee toch wel handig, de stilte begint een beetje te stil te worden. Als je samen rijdt, hou je automatisch het tempo wat hoger. Nu lijk ik soms gewoon te slapen en vergeet ik te trappen. De wind staat minder gunstig, maar echt zware tegenwind heb ik niet. Alles zit tegen, moet ik naar de toilet, kom ik echt geen café tegen. De benzinepomp langs de weg blijkt een onbemande, en alles is open tussen de weilanden. Wil ik eten, geen eettentje. Uiteindelijk kom ik een snacktent tegen waar ik een broodje kan eten. Maar die viel niet goed, de rest van de weg had ik last van mijn maag. Zo’n 10km voor Appelscha loopt ook nog eens mijn band leeg. Een band wisselen kan ik wel, maar ik kan niet zeggen dat het echt heel soepel gaat. Heb ik een mooie pomp met een High Pressure knopje erop, heb ik geen idee hoe ik hem op de stand kan zetten (hmmm, straks toch even opzoeken). En een voorwiel (een gelukje) in de fiets zetten als er een zware achtertas op de bagagedrager zit is niet handig. Voortaan tasje eraf halen, want nu vloog mijn fiets alle kanten op. Met mijn laatste moed sleep ik mezelf naar Appelscha. Zeker een kwartier vertraging door de lekke band. Ik bestel daar cola en een kop soep. De soep eet ik half op, ik weet dat ik moet eten, maar mijn maag denkt er anders over. Nog 65 km, “als je het snel zegt, lijkt het nog maar een klein stukje”, maar het is gewoon nog een dikke 3 uur op de fiets als je niet meer door wilt trappen.

Het is inmiddels half 9, de verlichting in orde gemaakt op de fiets. In Appelscha kwam ik Jan tegen en met hem ben ik verder gereden. Alleen fietsen prima, maar liever niet in het donker. Zo met zijn tweetjes lijkt het tempo weer iets omhoog te gaan. In het donker kan ik niet op mijn tellertje kijken, dus ik rij op gevoel. Soms rijdt Jan voor, soms rij ik voor. Het tempo is in elk geval wat beter als de laatste etappe. Moe kom ik om 23:45 uur in Zwolle aan. De tijd is best netjes, 15 uur en 15 minuten, maar echt tevreden ben ik niet over de 2^e helft. En op dit moment twijfel ik of ik die 1200 km van Parijs-Brest-Parijs wel kan rijden. Eerst maar even de vermoeidheid  laten zakken.