Een tijdje geleden sinds mijn laatste blog. Na
Parijs-Brest-Parijs heb ik even weinig gefietst. Mijn handen waren toch wel erg
overbelast. Laatst las ik er een mooi artikel over,
blijkbaar ben ik niet de enige met dit probleem J.
Het heeft even geduurd, maar inmiddels is toch alle tinteling in de vingers weer
verdwenen, is het dove gevoel weg en doen mijn handen weer wat ze moeten doen.
En ik ben weer druk aan het fietsen. Het is nog geen winter, dus ik kan nog
fijn buiten fietsen. Vandaag zag ik zelfs iemand in korte broek fietsen,
volgende week is het Kerstmis! Het mag dan wel extreem zacht weer zijn voor de
tijd van het jaar, maar ik geniet er nog even lekker van.
In tussentijd ook een sportkeuring gedaan, ik was wel
benieuwd naar mijn huidige conditie en wat nu echt mijn hartslagzones zijn. De
resultaten van die keuring vielen een beetje tegen. Volgens de sportarts had ik
een prima conditie, maar zelf was ik niet helemaal tevreden. Er zat een heel
groot gat tussen mijn vermogen wat ik fietste rond mijn omslagpunt en mijn
maximale vermogen. Als endurancefietser zou ik verwachten dat dit wat dichter
bij elkaar ligt. Ik heb mezelf geleerd om heel lang op hoge intensiteit te
fietsen en dat gaat me niet slecht af. Maar dat heeft me bij
Parijs-Brest-Parijs misschien een beetje opgebroken. Op lage hartslag is mijn
tempo laag. Dus nieuw trainingsdoel: ook veel (in elk geval wat meer) op lage
hartslag fietsen en hopen dat mijn tempo op lage hartslag uiteindelijk gaat
verbeteren. Het valt niet mee hoor op lage hartslag fietsen, als ik onderin de
D1 fiets heb ik een beschamend laag tempo. Ik hou mezelf maar voor: “ik kan wel
sneller, maar ik wil nu even niet sneller” en laat me lekker door iedereen
inhalen. Het heeft ook wel wat hoor, rustig fietsen, ik zie wat meer en kom
lekker uitgerust met een leeg hoofd thuis. En ik kan inmiddels op lage hartslag
fietsen. Toen ik net begon een paar jaar terug, was mijn hartslag al hoger als
ik mijn fiets uit de schuur pakte.
De eerste uitdagingen zijn weer gepland. 29 december wil ik
vanuit Boekelo een 200km brevet gaan rijden. Toen ik me inschreef was ik nog
angstig voor sneeuw in deze periode, maar ik denk dat de koude en sneeuw nog
wel even weg blijven. En voor juli sta ik ingeschreven voor de Dutch Capitals Tour. 1425 km langs
alle provinciehoofdsteden van Nederland, inclusief een bezoekje aan het hoogste
en laagste punt van Nederland. Weliswaar 200km meer dan Parijs-Brest-Parijs,
maar ook 9000 hoogtemeters minder.
Al met al kijk ik terug op een mooi fietsjaar.
Ik kwam via jouw reactie op mijn blog hier terecht, leuk, ik ga je volgen! Parijs-Brest, poehee, petje-af! Ik ben op de fiets nooit verder gekomen dan 320 kilometer (rondje Zuiderzee, 0 hoogtemeters). En ja, D1-trainingen zijn hartstikke nuttig, maar het valt zeker niet mee, dat tempo, en links en rechts ingehaald worden... Nouja, goeie mentale training ook?!
BeantwoordenVerwijderenGoed te horen dat je gevoel in je handen weer terug is. DCT ga ik dit jaar ook proberen uit te rijden. Misschien zien we elkaar daar wel. Suc6 met trainen.
BeantwoordenVerwijderen