13 juli, 10 uur 's ochtends de start van de Dutch Capitals
Tour, 1425 km langs de provinciehoofdsteden, het hoogste en laagste punt van
Nederland, tijdslimiet: 110 uur.
Het begint lekker, de lucht is een beetje dreigend en in de
eerste stortbui rij ik lek. Nog geen 20 km op de teller, goede start. Al
stuntelend in de regen bedenk ik me dat ik misschien beter een regenjackje aan
kan doen. Na mijn band leeggekiept te hebben (het stortregende echt), nieuwe
band erin, rij ik wonderbaarlijk genoeg redelijk snel weer verder. Laagste
punt van Nederland passeer ik even later. De wind werkt nu een beetje mee en ik rij de stormvloedkeringen over.
Regelmatig een brug, die allemaal open gaan zodat ik even pauze kan houden.
Ik
geniet, het fietst heerlijk. Even voor Middelburg stoppen voor een pannenkoek,
want al die controles bij benzinepompen is helemaal niets. Als het kan wil ik
daar alleen stempelen en snel verder.
De dag gaat over in de avond, een korte stop bij cafe de
Vrede in Ossendrecht. Na een heerlijke soep verder de nacht in. In de nacht
zakt het tempo, maar de wind staat nog gunstig. Ik geniet van het fietsen. De
controle in 's Hertogenbosch is eng, met alle duistere figuren in de nacht, dus
snel door. De nacht rijdt verder prima, mooie wegen. 's Ochtends bereik ik
Maastricht. Een paar flinke stortbuien, maar volgens mij mag ik niet klagen,
want volgens de mevrouw bij de benzinepomp is het hier de hele ochtend al slecht.
Ik verheug me (niet) op de klimmetjes in Limburg, want in dit stuk zitten
flink wat hoogtemeters.
 |
| Camerig, ik dacht dat ik al boven was. |
Maar rustig fietsend kom ik overal boven en daal uiteindelijk in
Vaals af naar het Fiets en Wandelcafé. Heerlijk eten en slapen, was de
planning. Maar blijkbaar was iedereen vlak voor me aangekomen en waren de
bedden vol en ik maar denken dat ik zo langzaam fietste. Uurtje op de grond gerust en na een heerlijk bord pasta weer door.
In Arnhem zal ik goed kunnen slapen bij mijn schoonzusje, nog maar (????) 175 km fietsen. De nacht weer in, over smalle paadjes langs de
bossen. Hierin ben ik erg slecht. Ik voel me niet zo fijn meer alleen in de
nacht en ik kom weinig randonneurs tegen. Gelukkig staat er een randonneur (ben
zo goed ik namen) langs de route, zijn GPS doet het niet meer en hij wil op
mijn GPS meeliften naar Arnhem. Ha, prima, even niet alleen. Vlak voor Nijmegen
worden de teruggefloten door wat cafe-bezoekers, een van de randonneurs was op
een stoeprandje gereden en de ambulance was gebeld. "Is toch iemand van
jullie?" Ze snappen er niets van al die zonderlinge fietsers in de nacht.
Nadat de fietscollega voor de zekerheid door de ambulance is meegenomen,
vervolgen wij onze weg. Over de nieuwe brug bij Nijmegen, route is netjes
voorgereden, want deze wegen lagen er 4 jaar terug nog niet.
In Arnhem val ik bijna van de fiets van slaap en kan bijna
het huis van mijn schoonzusje niet vinden (10 meter van de track). Na Vijlen had
ik voor mezelf al besloten dat bezuinigen op slaap het domste was wat ik kon
doen, even liggen geeft zoveel energie, ook al is het slechts een uurtje op de grond. Niet slapen op een 600 km is wat anders
dan daarna nog een paar nachten door moeten fietsen. Ik hoef geen uren te
slapen, maar niet slapen de eerste nacht was niet handig en zou me later opbreken. Eigenlijk
ben ik te moe om te slapen en slaap maar 2 uurtjes. Lekker schone kleding en
weer wat vers eten mee en ik ga verder. Ik fiets weer makkelijker en rij bij
Zevenaar vrolijk richting Doetinchem ipv naar huis. Halverwege en ik voel me
nog goed! Eigenlijk gaat alles lekker, eten, rusten, fietsen. Alleen dat
tempo..... voor mijn gevoel rij ik aardig door, maar het tellertje zegt wat
anders.
Bij de Holterberg probeer ik opnieuw aan te sluiten bij
Frank en Wim, maar ik kan net niet volgen. Gek eigenlijk, want zoveel later kom
ik niet aan in Zwolle. Ik begin merkbaar moe te worden, niet in mijn benen,
maar wel in mijn hoofd. Zwolle was een heerlijk controlepunt, een warm (letterlijk en figuurlijk) welkom! Lekker slapen,
eten, even verhalen horen. Er zijn al veel uitvallers.
 |
| In de buurt van Dalfsen |
Na Zwolle gaat het nog
even goed, maar bij de wegopbreking bij Emmen begin ik domme dingen te doen.
Het is midden in de nacht en ik weet het allemaal niet meer zo goed.
Bij Groningen zit ik hulpeloos/hopeloos langs de kant, ik
praat mezelf weer op de fiets. Ontbijt rustig bij de Mc en rij verder. De lange
rechte wegen langs de kanalen. In mijn hoofd gaat het nu echt fout. Ik droom
over een fietstocht door Nederland en moet mezelf vertellen dat ik die nu
daadwerkelijk aan het fietsen ben. Ik heb het idee rondjes te rijden, maar mijn
track verteld dat dat niet het geval is. Ach, alles lijkt hier ook op elkaar.
Als dan ook de verkeersborden beginnen te bewegen en even slapen langs de kant
van de weg me niet gegund wordt door voorbijgangers die bang zijn dat er wat
met me aan de hand is, weet ik het niet meer. Ik weet niet meer hoe ik veilig de afsluitdijk over moet
komen met tegenwind, om over 100 km in Hoorn pas goed te kunnen slapen. Mijn
rijsnelheid haalt de 15 km/uur niet meer, lopen is bijna sneller.
Ik stop. De beslissing is snel genomen. Ik rij naar het
station in Leeuwarden ipv het controlepunt. Altans, dat probeer ik. Ik ben niet
zo helder om te bedenken dat ik een GPS heb, die me feilloos naar het station
brengt (zit gewoon een knopje op "ga naar station". Ik zoek en vraag,
ben de wanhoop nabij, kan het station gewoon niet vinden. Een vriendelijke
meneer ziet me worstelen en stelt voor om voor me te fietsen naar het station.
Op het station tref ik Jaap. Dan hou ik de tranen niet meer, niet omdat ik
verdrietig ben om te stoppen, maar gewoon de complete wanhoop komt eruit. Hij
vertelt over zijn broer. Ik realiseer me dat er maar 1 ding belangrijk is,
genieten van het leven, genieten van het fietsen en vooral: veilig thuiskomen.
Op het moment twijfelde ik niet, ik kon niet anders.
Achteraf baal ik ervan dat ik gestopt ben. Fysiek was ik niet moe. Als als als,
als ik doorgereden was naar controlepunt Leeuwarden, daar had ik vast wel in
een hoekje kunnen slapen. Ik had tijd genoeg. Die zelfde tip had ik notabene Jurrian een paar weken eerder gegeven: rij naar de benzinepomp, ga een uurtje slapen en beslis dan wat je doet. Maar niemand vertelde het mij en ik kon zelf niet meer helder nadenken. En als ik wat sneller had gefietst,
had ik meer kunnen slapen. De volgende keer.......
Om 16:00 uur sta ik op station Leeuwarden, volgens de GPS
heb ik dan 1080 km afgelegd in 78 uur. Een mooie route gereden en veel genoten.
Jammer van dat laatste stukje. Bestemming niet gehaald, maar de reis was geweldig.
