Even voorstellen

Ik ben Monique van Dam, geboren in Rijswijk in 1970 en opgegroeid in Zevenaar. In 2011 besloot ik dat er iets moest gaan veranderen in mijn leven, mijn gewicht was ongezond hoog en mijn conditie diep triest. Een jaar gaf ik mezelf om zoveel mogelijk gewicht te verliezen en hopelijk in de buurt van een gezond gewicht te komen. En in mei 2011 schafte mezelf een racefiets aan om mijn oude liefde die ik op mijn 16^e aan de kant had gezet, weer op te pakken.

Zomer 2011, heel toevallig staan we op een camping nabij Parijs het weekend voordat Parijs-Brest-Parijs van start gaat. Ik zag al allemaal fietsers aankomen, allerlei nationaliteiten en allemaal met 1 doel, van Parijs naar Brest rijden en weer terug, 1200 km in maximaal 90 uur. Wat een uitdaging, maar denk ik, voor mij niet haalbaar. Gezin, 4 kinderen, werk, waar moet ik de tijd vandaan halen? Bovendien had ik net de eerste (totaal) 300km op de racefiets erop zitten en de maximale afstand van mijn tochten was niet meer dan 50km.

In januari 2012 gaf de weegschaal een gezond gewicht. Tijdens een fietstocht raakte ik aan de praat met een randonneuze (lange afstandfietsster), die een rondje Nederland zou gaan fietsen, 1425km in 110 uur. Toch wel bijzonder, maar ik verschuil me achter: druk, gezin, kinderen, werk….. Maar later in  2012 begin ik te twijfelen, wat is onhaalbaar? Tenslotte had ik mijn onhaalbare doel van het afvallen ook volbracht.

In 2013 besluit ik te ondervinden of lange afstandfietsen leuk is. Ik plan een serie randonneursbrevetten. Na iedere afstand neem ik me voor om te beslissen of ik de volgende afstand ook ga rijden. Ik rij de 200, 300, 400 en tenslotte de 600km. Ik mag me Superrandonneur noemen. Een verslaving is geboren.