Er zijn mensen die graag
hard fietsen. Er zijn mensen die het leuk vinden om een berg op te fietsen.
Maar daar ben ik niet zo goed in. Ik vind het juist leuk om lang te fietsen,
daar ben ik goed in. Als iedereen moe begint te worden, ben ik juist lekker
warm gereden. Snelheid kom ik vaak te kort, nog een klein (uh groot) puntje van
ergernis, maar daar wordt aan gewerkt.
Na de zomervakantie ben
ik begonnen met hardlopen. Ik moet toch sporten in de winter, wil ik niet met
een slechte conditie in het voorjaar starten op de fiets. De eerste lange
tochten staan tenslotte al voor maart gepland. De winters in de sportschool waren
me niet zo best bevallen, ben niet zo’n binnen sporter. In september begonnen
met een cursus van Start-to-Run. Mijn loopervaringen uit het verleden waren
niet zo best. Na 100meter al kramp was het eerste wat me te binnen schoot toen
ik nadacht over lopen. Maar, ik ben inmiddels een stuk lichter en mijn basisconditie
is veel beter dan een paar jaar terug, dus wie weet, zou het nu wel goed gaan. En
het ging goed. De 3km testloop na 6 weken Start-to-Run liep ik in 17:50min. Voor
mij een supertijd, gezien de 6 weken dat ik bezig ben. Heerlijk het lopen! Geen
vervanging voor het fietsen, maar een goede 2e. Na deze 6 weken ben
ik doorgelopen met een schema van de Dutchrunners, gezellig met Renate
Wennemars op de telefoon. Grappig zoals ze steeds zegt dat ik het “hartstikke
goed doe”, je kijkt niet eens mee, denk ik dan, misschien lig ik wel gezellig
naar je te luisteren op de bank.
Toen ik begon aan het
schema, had ik al de Dijkencross in
Pannerden in mijn hoofd, een leuke wedstrijd dicht bij. Dus 21 december stond
ik samen met mijn man (die inmiddels ook is besmet met het hardloopvirus) aan
de start voor mijn 1e 5km. Maar ik ben een duursporter merk ik nu.
Ik kan niet zomaar hard lopen en mezelf vol geven. Al de eerste kilometer ben ik
bezig met de laatste. Voorzichtig lopen, wel een redelijk tempo, maar heel
veilig. Voordeel is dat ik heel stabiel kan lopen. Begin ik met een bepaalde
snelheid, dan eindig ik daar ook mee. En of ik nu 5 of 10km moet lopen maakt
niet uit. Ook met lopen heb ik wel een paar kilometer nodig om lekker op gang
te komen.
Maar wat ik dus niet kan
als duursporter, is mijn grenzen zoeken. Net iets harder lopen dan mijn
comfortzone. Dus op 21 december liep ik
de 5 km in de nette tijd van 32:09 min, waarbij ik de hele weg een hele
constante 10km/uur heb gelopen. Het was leuk om een wedstrijd te lopen. Bij het
fietsen hebben we ook tijden, niet echt het wedstrijdelement. Maar ik moet dus
wel leren om uit mijn comfortzone te stappen. De eerste kilometer niet zo bezig
te zijn met die laatste J. Zien waar het
schip strand, door de pijn heen gaan. De pijn die ik ook bij de lange afstanden
fietsen ervaar. De pijn die komt, maar waar je jezelf doorheen kan slepen,
zodat je daarna met extra, vernieuwde energie weer door kan. De pijn waar je
sterker uit komt.
Zondag wil ik opnieuw de
Dijkencross lopen. Eens kijken of ik mijn comfortzone kan verlaten en de pijn
kan zoeken en uiteraard mijn 1e PR kan verbeteren.
