In augustus 2019 Parijs Brest Parijs gereden en daarna is mijn fiets niet veel meer uit de schuur gekomen. Corona, hoe bizar nadat je zo’n enorm evenement hebt gereden, deed mij niet zoveel goed. Door ziekte en studie was mijn conditie ver weggezakt en koste het veel moeite om weer op te bouwen. Ik ben nog niet op het niveau waar ik wil zijn, met nog wat kilootjes teveel, maar morgen gaat het weer gebeuren. Na wat eigen “ritjes” van 200km, komt morgen de eerste uitdaging van 300km er weer aan. Met het einde van mijn studie in zicht, verwacht ik volgend jaar weer zeeën van tijd te hebben om te fietsen en dan wil ik toch de 3e PBP aan mijn palmares toevoegen. Tijd voor actie. En ook mijn blog was stil gevallen, het verhaal van PBP van 2019 stond nog steeds op de computer, dus bij deze……
Parijs Brest Parijs augustus 2019
Statistieken voor Nederland dit jaar (onofficieel) 97
inschrijvingen, 93 starters, 73 finishers (en 1 buiten tijd), 19 uitvallers.
De start was dit jaar verplaatst naar Rambouillet. Wij
stonden op de camping ongeveer een kilometer of 5 van de startlokatie, dus we
konden mooi op de fiets heen en weer tussen camping en startlokatie. Zaterdag
begon het te regenen en dat is eigenlijk niet meer opgehouden tot de start.
Daarna is het droog gebleven en heb ik mijn regenjack alleen nog nodig gehad
voor de kou!
Zaterdag 17 augustus, in de stromende regen naar Rambouilet
voor de fietsenkeuring. Na enig wachten in de regen, werd mijn fiets
goedgekeurd. Geen commentaar gehad op mijn lampjes die aan mijn tas vastzaten,
ik hoorde later dat dat bij veel anderen wel een probleem was. Daarna in de
regen in de rij voor de overige documenten en een paar uur later konden we weer
terug naar de camping, in de regen. Roef kwam met nog 2 fietsers ’s avonds nog
even wat drinken bij de caravan en daarna redelijk op tijd naar bed, want slaap
zou ik de komende dagen nog maar weinig krijgen.
Zondag, inpakken. Tas vol, tas weer leeg, controleren, twijfelen, niet teveel mee, maar ook niet te weinig. Ik had genoeg fietskleding mee, maar het was nog een uitdaging om overschoenen en regenjack weer droog te krijgen om in te pakken. Haarfohn op de camping bleek een uitkomst. Om 15 uur nog een fotomoment met de Nederlandse deelnemers bij de startlokatie, het was inmiddels mooi weer geworden. Daarna rustig de startgroepen opgezocht, de snelle rijders gingen als eerste weg, daarna de specials (ligfietsen, tandems) en ik zat in de eerste startgroep (17:30 uur) voor de normale fietsen in de 90 uurs groep. Het was indrukwekkend, al die fietsers bij elkaar, het was zo druk. Rond 5 uur gingen mijn ouders naar de officiele startplek en had ik niets anders te doen dan wat eten, drinken en wachten. Gelukkig kwam ik in de massa nog wat bekenden tegen. Langzaam aan werden we per startgroep van ca 250 fietsers naar het startvak ingeleid. Wachten, stempelen, wachten, verhaaltje in Engels en Frans waar ik niks van verstond en toen mochten we vertrekken.
 |
| Bij de start |
Ik had de route in 3 delen gesplitst, op 450km zat een camping
van Randonneurs Nederland, daar kon ik eten, slapen en had ik een dropbag met
reserve spullen. Ik zei steeds dat ik geen planning had, maar ik had wel een
planning in mijn hoofd. En hoewel ik de meeste tijd ruim binnen de
tijdslimieten reed, kwam ik niet in de buurt van mijn planning. Maandagochtend
waren er al veel fietsers die het om verschillende redenen opgaven, die reden al
terug naar Rambouillet, dus zolang ik maar gewoon de goede kant op bleef
fietsen moest het goed komen.
Maandagavond om 19:00 uur stempelde ik in Loudeac (450km), daarna zoeken naar de camping (km of 3 van de route) en daar was ik rond 20:00 uur. Eten, douchen, slapen en rond 22:30 uur zat ik weer op de fiets. Heel veel meer tijd had ik niet, want de sluitingstijd van de controle was 23:50 uur en mijn doel was om in elk geval binnen de sluitingstijden van de controles te blijven rijden. Ik was weer fit, lekker op weg naar Brest. Door de starttijd en de sluitingstijd van de controles moest ik erg veel in het donker rijden. En donker is het, zeker in Bretagne, ik zag niks behalve de lichtbundel van mijn fiets en natuurlijk de achterlichtjes voor me. Het was heerlijk weer overdag, maar de nachten waren verschrikkelijk koud. De afdaling dinsdagochtend na de lange klim naar Brest in de vroege ochtend was echt zo koud, ik zat te rillen om mijn fiets, terwijl ik alle kleding aan had gedaan die ik mee had. Na Brest dinsdagochtend 10:00 uur, weer lekker terug. Bordjes volgen Parijs doet wat met mijn stemming, alles ziet er ineens weer een stuk zonniger uit dan in de koude nacht.
 |
| Sfeerimpressie onderweg |
Natuurlijk hoopte ik op een redelijk tijdstip terug te zijn
in Loudeac, maar dat viel tegen. We hadden 600km wind tegen gehad naar Brest,
en je gelooft het niet, maar dinsdagochtend draaide de wind voor het eerst sinds
weken van west naar oost. Dus de terugweg hadden we ook wind tegen! Ik
stempelde pas om dinsdagavond 21:40 uur in Loudeac, toen nog door naar de
camping. Om 22:00 uur op de camping, niks douchen, snel eten en slapen. Het was
zo koud in de tent!!!!!!!!! Ik had inmiddels aansluiting gevonden in een
groepje en hadden besloten om 0:30 uur verder te fietsen (wat een belachelijke
tijd om weer op de fiets te stappen!), sluitingstijd controle was 0:23 uur, dus
wilde ik niet teveel buiten de tijd gaan rijden, moest ik op tijd verder. Met
Ben, Carlo en Jan ben ik de nacht doorgereden. Woensdagochtend in Tinteniac (844km)
zijn we na het ontbijt allemaal een beetje te lang in slaap gevallen met het
hoofd op tafel, blijkbaar hadden we het nodig na het korte nachtje. Daarna vlot
weer door, want door het ongeplande (maar zeer prettige) slaapje zaten we wel
tegen de tijdslimieten aan. Ik ben nog met de mannen meegereden tot Fougeres
(924km), daar waren we net binnen de tijd en daarna ben ik ze kwijt geraakt. Ik
reed te langzaam en kon ze niet bijhouden met klimmen en het koste teveel
energie om ze in de afdalingen bij te halen, zeker met de wind tegen.
Daarna werd het zwaar. De laatste nacht kreeg ik last van
mijn rug, ik zat scheef op mijn fiets, mijn schouder trok scheef en mijn fiets
had daardoor een afwijking naar rechts. Maar, dacht ik, nog maar 200km. Om me
even later te realiseren dat de meeste mensen 200km voor een dagtocht al veel vinden
en dat het zeker geen klein stukje is nadat je al 1000km op de fiets hebt
doorgebracht. In Montagne (1100km) nog even met mijn hoofd op tafel geslapen, door
mijn wekker heen. Gelukkig zaten Carlo en Jan er ook die mij uit mijn heerlijke
droom haalden en zorgden dat ik op tijd weer op de fiets zat. De laatste nacht
kreeg ik in de vroege ochtend voor het eerst last van slaapaanvallen. Ik denk
dat het een combinatie was van kou en de extreem donkere wegen. Ik ben met een
isolatiedekentje wat gaan slapen langs de kant van de weg en besloot pas bij
schemer door te rijden richting Dreux. Daarna hard doorgereden naar de finish
waar ik donderdagochtend om 9:49 uur, 88:19 uur na de start weer aangekomen
ben. Nog een rondje over heerlijke kasseien (hoe verzinnen ze het), met mijn
inmiddels zeer kreupele rug. Dus ruim binnen de tijd, maar niet in de buurt van
de 85 uur die ik wilde rijden.
Ik maakte me ernstig zorgen over mijn rug, die had ik wel
flink overbelast. Dat wordt maandag meteen door naar de fysio, dacht ik nog. Ik
kon amper recht staan ☹. Maar gelukkig voelde het na 1 nachtje slapen al
wonderbaarlijk veel beter en na 2 nachten slapen ging alles weer prima met mijn
rug. En ook qua vermoeidheid herstelde ik heel snel en goed.
Wat maakt PBP zwaar? Ik denk zeker de starttijd. Met een
late middag, vroege avondstart ben ik verplicht de eerste nacht door te
fietsen. En door de sluitingstijden van de controles moet ik ook de nachten
daarna veel in het donker rijden. En het is donker in Frankrijk, niet
vergelijkbaar met de nachten in Nederland, dat kost veel extra concentratie in
de nachten en de snelheid is minder. Ook het constante klimmen is zwaar. Het
zijn geen zware lange klimmen, maar er is geen meter vlak. De laatste dag had
ik het gevoel dat mijn versnellingen helemaal vast zaten, zo moeilijk schakelde
het, maar dat was alleen vermoeidheid van mijn handen. En als je dan heen en
terug wind tegen hebt, wordt het fysiek en emotioneel best zwaar. En de nachten
zijn koud, erg koud! En ik moet natuurlijk gewoon leren om veel harder te
fietsen, dan hou ik wat meer tijd over om te slapen.
Wat maakt PBP speciaal? Dat is toch echt de entourage.
Mensen die langs de kant van de weg staan met eten en drinken, zelfs in de
nacht. Garages omgebouwd als koffieplek. Ik hoefde me niet druk te maken over
voeding en water, zelfs in de nacht stonden er tafels met waterflessen. De kinderen
langs de route die steeds high-fives willen geven. De aanmoedingen, Allez,
Bravo, Bon courage. Muziekanten, dorpsfeesten, doedelzakspelende mensen die bij
iedereen hetzelfde melodietje speelde. De honderden officiele vrijwilligers op
de route. De slapende fietsers, die je hoe verder de route, hoe meer je ze ziet
liggen, in de berm, op bankjes, onder, op en tussen tafels op de grond bij de
controle plaatsen. En het is natuurlijk ook leuk om grenzen op te zoeken, soms
over grenzen heen te gaan en te leren dat grenzen misschien wel niet bestaan.
Over 4 jaar opnieuw….. want eigenlijk moet het best sneller kunnen.
 |
| Echt vrolijk was ik niet bij de finish |
Ik doe het nu even rustig aan met het fietsen, maar voor wie
een uitdaging zoekt zijn er meer leuke lange tochten om te rijden.
