Dutch Capitals Tour (1425 km door Nederland in 110 uur)

Tijdens de 600km van Merselo heb ik mijn plan voor de DCT 2016, 1425 km door het vlakke, winderige Nederland van verschillende kanten bekeken. Vooral van de kant: "niet starten". Maar 2 weken later, de pijn verdwenen, durfde ik het opnieuw te bekijken. Wat is dat toch, het verschil in emotie tijdens het fietsen en achteraf? Welk moment zou de waarheid, het meest benaderen?

Randonneuren geeft voor mij nog steeds de meeste "pijn" in mijn hoofd. Het is lang, ik wil niet nadenken over kilometers te gaan, het is altijd teveel/te ver/te lang/teveel pijn. Ik kan nog zoveel proberen te fietsen, maar nooit is het genoeg. Bovendien is "tijd om te fietsen" nog steeds een sterk beperkende factor. Ik weet dat het onderweg gaat zeuren, ik moet door mijn pijn heen, de pijn in mijn lijf en in mijn hoofd. En steeds weer ervaren dat iedere dip wordt opgevolgd door een fijn gevoel, weer over de weg kunnen vliegen, weer genieten van alle mooie dingen onderweg. En nadat je afgestapt bent, uiteraard heel dapper op het eindpunt, weer terugzien om een mooie ervaring die zoveel energie geeft. Maar onderweg komen alle emoties van mijn drukke bestaan er een keer uit. Het verdriet, de onzekerheid, mijn perfectionisme. Nooit zal ik denk tevreden zijn over mijn voorbereiding, altijd is het te weinig. Het blijft schipperen tussen willen en kunnen, energie en tijd, gezin en hobby. Misschien is deze sport makkelijker als de kinderen de deur uit zijn, als ik geen verjaardagen en kinderfeestjes hoef te organiseren. Als ik me niet druk hoef te maken over examens en uitslagen. Geen gesprekjes op school. Moeder, werken, sport, het is zoeken naar een balans die er nooit lijkt te zijn. En misschien is dat ook het mooiste van het fietsen, alles loslaten, alleen ik, mijn fiets en een lijntje op de GPS.

Maar ik zou zo graag leren om tevreden te zijn over mijn voorbereiding, het accepteren dat ik effectief om moet gaan met de beschikbare tijd en ondanks alles, toch een mooie prestatie kan neerzetten en fijne ervaringen op kan doen.

Dus, rationeel, niet rationeel-denkend, 13 juli start ik in de DCT. Plan van aanpak: Doorfietsen tot Vijlen (550 km), waar ik hoop een paar uur te kunnen slapen. Een nacht doorfietsen gaat goed en kan mijn lichaam prima aan. Bovendien denk ik dat ik met mijn tempo weinig reservetijd op kan bouwen voor meer slaap. Dan door naar Arnhem, waar mijn schoonzusje woont en die mij hopelijk kan voorzien van een beetje extra nachtrust, eten en wat ik verder nog nodig mag hebben. Eigenlijk zijn het vanaf Vijlen lange dagafstanden, 175 km Arnhem, 175 km Zwolle (met slaapmogelijkheid), 275 km Hoorn met slaapmogelijkheid en dan nog het laatste (kleine, hahaha) stukje tot Zoetermeer. Klinkt best goed toch. En vooral gewoon rustig doorfietsen. Behalve voor eten en slapen de stops kort houden en rustig blijven fietsen. Traject Arnhem - Hengelo wordt denk het lastigste omdat ik dan heel dicht langs huis rij.

Dus het mag lekker weer gaan worden deze week. Als ik mag kiezen een wind die rustig met mijn rondje mee gaat draaien. Maar ik bereid me voor op minder gunstige omstandigheden. Ik vind het spannend. Ik denk dat Parijs-Brest-Parijs, met alle drukte, veel slaap en eetgelegenheden, makkelijker was. Maar het is ook wel leuk om in 110 uur heel Nederland te doorkruisen, de waterwerken in Zeeland, de heuvels in  Limburg, de rust in het Noorden, alle lange dijken, waar ik er toch minstens op 1 dijk wind mee hoop te hebben en dan ook nog even het hoogste en laagste punt van Nederland mee pakken. Alleen man en kindjes zal ik missen!